Krivomai sto adio | Κρύβομαι στο αντίο
Θέλω τόσα να σου γράψωπώς ν’ αρχίσω και τι να ξεγράψω;πόσα δε σου έχω πει.
Γράφω λέξεις, σβήνω σκέψειςίσως και να μην τ’ αντέξειςκι ας το έχεις φανταστεί.
Τώρα που σου είπα πως θα φύγωτο φοβάσαι να `σαι μόνοςσ’ άδειους τοίχους να μιλάς.
Θα μου πεις «θα φτιάξουν όλα, μείνε»κι όχι πως με αγαπάς.
Δώσ’ μου φωνήνα σου το πωδώσ’ μου ψυχήνα μην γυρίσω να σε δωμαζί σου αφήνω ό,τι αγαπώκαι κρύβομαι στο αντίο.Δώσ’ μου φωνήδώσ’ μου ψυχήνα μην γυρίσω να σε δωμαζί σου αφήνω ό,τι αγαπώκαι κρύβομαι στο αντίο
Στον καθρέφτη όταν κοιτάζωμε μισό πορτρέτο μοιάζω, τώραλείπει τ’ άλλο μου μισό.
Πώς να φύγω απ’ τη συνήθειαόταν δεν μπορώ να δω στ’ αλήθειατον εαυτό μου μοναχόδεν είσαι εδώ...
Δώσ’ μου φωνήνα σου το πωδώσ’ μου ψυχήνα μην γυρίσω να σε δωμαζί σου αφήνω ό,τι αγαπώκαι κρύβομαι στο αντίο.Δώσ’ μου φωνήδώσ’ μου ψυχήνα μην γυρίσω να σε δωμαζί σου αφήνω ό,τι αγαπώκαι κρύβομαι στο αντίο
Βάζω το κλειδί στην πόρτακι ας ανάβω όλα τα φώταείν’ το σπίτι σκοτεινό.
Σκόρπιες λέξεις τώρα δε μετράνεσ’ άδεια χρόνια απαντάνεπου γεμίσαμε κι οι δυο.
Φεύγω κι ας μου λες «θα φτιάξουν όλα»φεύγω απ’ όσα αγαπώ.
Δώσ’ μου φωνήνα σου το πωδώσ’ μου ψυχήνα μη γυρίσω να σε δωμαζί σου αφήνω ό,τι αγαπώκαι κρύβομαι στ’ αντίο.Δώσ’ μου φωνήδώσ’ μου ψυχήνα μη γυρίσω να σε δωμαζί σου αφήνω ό,τι αγαπώκαι κρύβομαι στ’ αντίο.
Φεύγω τώρα απ’ τη συνήθειαφεύγω και για μένα ζω στ’ αλήθειαφεύγω απ’ όσα αγαπώ...