Grammes ton Orizonton (Γραμμες Των Οριζοντων)
Ταξίδευες κυνηγημένη από τη μοίρα σουγια την κατάλευκη μα πένθιμη Ελβετίαπάντα στο ντεκ σε μια σεζ-λονγκ πεσμένη κάτωχρηαπ' τη γνωστή και θλιβερότατη αιτία
Πάντοτε ανήσυχα οι δικοί σου σε τριγύριζανμα εσύ κοιτάζοντας τα μάκρη αδιαφορούσεςσ' ό,τι σου λέγαν πικρογέλαγες γιατί ένιωθεςπως για τη χώρα του θανάτου οδοιπορούσες
Κάποια βραδιά που από το Στρόμπολι περνούσαμεείπες σε κάποιο γελαστή σε τόνο αστείου:"Πώς μοιάζει τ' άρρωστο κορμί μου καθώς καίγεται,με την κορφή τη φλεγομένη του ηφαιστείου!"
Ύστερα σ' είδα στη Μαρσίλια σαν εχάθηκεςμέσα στο θόρυβο χωρίς να στρέψεις πίσωΚι εγώ που μόνο την υγρήν έκταση αγάπησα,λέω πως εσένα θα μπορούσα ν' αγαπήσω
(επανάληψη όλων των στροφών)