Bob Dylan "Tangled Up in Blue" lyrics

Tangled Up in Blue

Early one mornin’ the sun was shinin’I was layin’ in bedWond’rin’ if she’d changed at allIf her hair was still redHer folks they said our lives togetherSure was gonna be roughThey never did like Mama’s homemade dressPapa’s bankbook wasn’t big enoughAnd I was standin’ on the side of the roadRain fallin’ on my shoesHeading out for the East CoastLord knows I’ve paid some dues gettin’ throughTangled up in blue

She was married when we first metSoon to be divorcedI helped her out of a jam, I guessBut I used a little too much forceWe drove that car as far as we couldAbandoned it out WestSplit up on a dark sad nightBoth agreeing it was bestShe turned around to look at meAs I was walkin’ awayI heard her say over my shoulder“We’ll meet again someday on the avenue”Tangled up in blue

I had a job in the great north woodsWorking as a cook for a spellBut I never did like it all that muchAnd one day the ax just fellSo I drifted down to New OrleansWhere I happened to be employedWorkin’ for a while on a fishin’ boatRight outside of DelacroixBut all the while I was aloneThe past was close behindI seen a lot of womenBut she never escaped my mind, and I just grewTangled up in blue

She was workin’ in a topless placeAnd I stopped in for a beerI just kept lookin’ at the side of her faceIn the spotlight so clearAnd later on as the crowd thinned outI’s just about to do the sameShe was standing there in back of my chairSaid to me, “Don’t I know your name?”I muttered somethin’ underneath my breathShe studied the lines on my faceI must admit I felt a little uneasyWhen she bent down to tie the laces of my shoeTangled up in blue

She lit a burner on the stoveAnd offered me a pipe“I thought you’d never say hello,” she said“You look like the silent type”Then she opened up a book of poemsAnd handed it to meWritten by an Italian poetFrom the thirteenth centuryAnd every one of them words rang trueAnd glowed like burnin’ coalPourin’ off of every pageLike it was written in my soul from me to youTangled up in blue

I lived with them on Montague StreetIn a basement down the stairsThere was music in the cafés at nightAnd revolution in the airThen he started into dealing with slavesAnd something inside of him diedShe had to sell everything she ownedAnd froze up insideAnd when finally the bottom fell outI became withdrawnThe only thing I knew how to doWas to keep on keepin’ on like a bird that flewTangled up in blue

So now I’m goin’ back againI got to get to her somehowAll the people we used to knowThey’re an illusion to me nowSome are mathematiciansSome are carpenters’ wivesDon’t know how it all got startedI don’t know what they’re doin’ with their livesBut me, I’m still on the roadHeadin’ for another jointWe always did feel the sameWe just saw it from a different point of viewTangled up in blue

گرفتار غم شده ام

یه روز کله سحر وقتی که خورشید در حال درخشیدن بودتو تختم دراز کشیده بودماز خودم می پرسیدم که هیچ تغییری کردههنوز موهاش قرمزه؟رفیقاش میگفتن که زندگی ما با همحتما سخت میشهاونا هیچوقت لباس های خونگی دوخت مادر هاشون رو دوست نداشتنحساب بانکی پدرشون هم خیلی پر و پیمون نبودکنار جاده وایساده بودمبارون هم رو کفش هام می باریدمیخواستم به مناطق شرقی برمخدا میدونه که همه قرض و قوله هام رو دادمگرفتار غم بودماولین بار که همدیگه رو دیدیم اون ازدواج کرده بودزود هم طلاق گرفتانگار این من بودم که کمک کردم از این مصیبت بیرون بیاداما دیگه یه ذره زیاد اجبارش کردمتا اونجا که میتونستیم با اون ماشین دور شدیماونو تو غرب جاش گذاشتیمتو یه شب تاریک غمناک از هم جدا شدیمهردومون قبول داشتیم که این بهترین کار بودبرگشت و بهم نگاه کردهمون موقع که داشتم میرفتمشنیدم که می گفتیه روزی تو این خیابون دوباره همدیگه رو می بینیمناراحت بودمدر نورث وود شغلی داشتماونجا آشپز بودماما هرگز خیلی این شغل رو دوست نداشتمو یه روزی اون اتفاق افتاد و اخراج شدمبعدش به نیو اورلئان رفتمجایی که میخواستم استخدام بشمبرای یه مدتی روی یه قایق ماهیگیری کار میکردمدقیقا خارج از Delacroixاما تمام مدت تنها بودمگذشته ام خیلی بهم نزدیک بودزن های زیادی دیدماما اون هیچوقت از ذهنم خارج نمیشد ومنگرفتار غم شدماون یه جایی کار میکرداونجا رفتم تا یه لیوان مشروب بنوشمداشتم به صورتش نگاه میکردمزیر نور واضح تر بودو بعدش وقتی جمعیت پراکنده شدبازم همون کار رو انجام دادماون پشت صندلیم ایستاده بودبهم گفت اسمتو میدونم(میشناسمت؟با خودم یه چیزایی زمزمه کردماون خطوط روی صورتم رو نگاه کردباید قبول کنم که یه کم ناراحت وپریشان بودموقتی خم شد تا بند کفشم رو ببندهدچار غم شدمفندکی رو روشن کردو یه پیپ بهم تعارف کردگفت:فکر کنم هیچوقت سلام نمیکنیانگار که سکوت رو می پسندیبعد یه کتاب شعر باز کردو به من دادشاز یه شاعر ایتالیایی بوددر قرن سیزدهمهرکدوم از کلماتش درست به نظر میرسیدو مثل ذغال سوزان بوددر هر صفحه ای جاری بودانگار از قلب روح من واسه تو نوشته شده بودگرفتار غم بودمبا اونا تو خیابون مونتاگ زندگی میکردمتو یه زیرزمین ته پله هااونجا تو کافه هاش حتی شب ها هم موسیقی پخش میشدو هیاهویی در آسماناو شروع کرد به معامله برده هاو چیزی در وجودش مردمجبور شد همه داراییش رو بفروشهو درونش یخ زده بودو وقتی که ته پول هاش در اومدمن خودم رو کنار کشیدمتنها چیزی که میدونستم این بود که چطور این کار رو انجام بدمو اون کار این بود که چطور مثل پرنده در حال پرواز ادامه بدمغمگین بودماما حالا دارم برمی گردمیه جورایی بهش عادت کردمهمه آدمایی که می شناسیممثل توهم شدن واسمبعضی هاشون ریاضی دان هستنبعضی ها فرش باف هستننمیدونم این چطوری اتفاق افتادنمیدونم دارن با زندگی هاشون چیکار میکنن؟اما من هنوز تو راهمبه دنبال شریک دیگه ای هستمما همیشه یه جور احساس میکردیمفقط از یه زاویه دیگه بهش نگاه میکردیم

Uppsnärjd i det blå

Tidigt en morgon solen sken inI sängen slumra söttDrömde om henne igen, närhennes hår ännu var röttHennes föräldrar sa vårt liv tillsammansSäkert skulle bli tufftDe gilla inte den hemsydda dessPappas bankbok var som luftOch jag stod vid sidan av väg´nRegn föll på min skoDrog vidare öster utFått betala ett pris må ni troatt utståUppsnärjd i det blå

Hon var gift när vi först sågssnart så var hon skildHjälpte henne ur en röra kanskeMen det blev lite viltVi körde bilen så långt vi hannÖvergav den i västSkildes åt en mörk kall nattEnse att det var bästHon vände sig för att se på migIväg traskade jagHörde hon sa över min axel"Vi möts igen en dag,så bara gå på”Uppsnärjd i det blå

Jag hade ett jobb i stora nordskogJobba som kock för en tidMen jag gilla aldrig det så därEn dag låg yxan brevidSå jag drog ner till New OrleansDär jag råkade bli anställdJag arbeta ett tag på en fiskebåtUndvek att bli fälldMen hela tidn jag var ensamDet Förflutna tätt bakomJag såg en hel del kvinnorMen det fanns ingen där som honså jag börja förståUppsnärjd i det blå

Hon arbeta i en topless klubbjag stanna vid dess barTagen av henne figurI rampljus så klarSenare när folket dratt hemJag skulle göra det sammHon stod där bakom min stolSa " Åh Jimmy, vet jag ditt namn?"Jag mumlade något under ett suckHon kände min oroJa, det kändes lite osäkertNär hon gick ner och knöt min skoja bara såUppsnärjd i det blå

Hon tände en låga på spisenoch erbjöd mig en bloss"Jag trodde inte du skulle hälsa",“har du svårt att komma loss"hon öppnade en diktsamlingOch gav över den till migSkriven av en italiensk poetNågon medeltidslakejVarje ord som stod var santOch lyste som glödande kolUthält på varje sidaSom om det hade nått slags mål:Det var vi tvåUppsnärjd i det blå

Jag bodde med dem på Montague StreetI källarn en trappa nerDet var musik på café var nattOch revolution vart man serSedan börja han med slavhandelOch något inom han dogHon var tvungen att sälja alltingSällan att hon logOch till slut när botten föll urjag fick bara stå påDet enda jag kunde göravar att försöka att gå påSom en fågel gråUppsnärjd i det blå

Så nu är jag tillbacks igenHon ska vara här nånstansAlla människor vi brukat kännaÄr som om de aldrig fannsVissa är matematikerNågon är snickares fruVet inte hur allt börjaJag vet inte hur livet ska se utMen jag är på väg igenPå jacket efter ännu en träffvi kände alltid samma sakBara såg det på olika sättså ja vadå?Uppsnärjd i det blå

Here one can find the lyrics of the song Tangled Up in Blue by Bob Dylan. Or Tangled Up in Blue poem lyrics. Bob Dylan Tangled Up in Blue text.