لبيروتمن قلبي سلامٌ لبيروتو قُبلٌ للبحر و البيوتلصخرةٍ كأنها وجه بحارٍ قديمِهي من روحِ الشعب خمرٌهي من عرقِهِ خبزٌ و ياسمينفكيف صار طعمها طعم نارٍ و دخانِ
لبيروتمجدٌ من رمادٍ لبيروتمن دمٍ لولدٍ حُملَ فوق يدهاأطفأت مدينتي قنديلهاأغلقت بابهاأصبحت في السماء وحدها...وحدها و ليلُ
أنتِ لي أنتِ ليأه عانقيني أنتِ ليرايتي و حجرُ الغدِ و موج سفريأزهرت جراح شعبيأزهرت دمعة الأمهات..أنتِ بيروت ليأنتِ ليآه عانقيني
بیروت... از قلبم واسه تو سلام ای بیروتبوسه ها واسه دریایی تو و خونه های توواسه هر یکی از سنگت که مثل چهره یه ملوان قدیمیه
اون از روح انسانان ساخته، از مَی(از قند، یه نان و یاسمین (ساخته...حالا لذتش به چی حال افتاددیگه لذتش از آتش و دوده
بیروت، حالا شرف خاکستر دارهشهرم چراغ هاش رو خاموش کردبا خون بچه ای که روی دستش گرفتهشهرم درهاش رو بسته و تو آسمون تنها مانده...با هم شب
تو مال من هستی، تو مال منآه بغلم بزن، تو مال من هستیپرچمم هستی، فردا سنگم هستیو موج های سفری هستی
زخم های حلقم بزرگ شد(و اشک های مادرهای بیروت هم (بزرگ شدتو مال من هستی، تو مال منآه بغلم بزن، تو مال من هستی