I Zoí En Táfo (Ἡ ζωή ἐν τάφω)
Ἡ ζωή ἐν τάφωκατετέθης, Χριστέ,καί ἀγγέλων στρατιαί ἐξεπλήττοντο,συγκατάβασιν δοξάζουσαι τήν σήν.
Ἡ ζωή, πῶς θνήσκεις;πῶς καί τάφω οἰκεῖς;τοῦ θανάτου τό βασίλειον λύεις δέ,καί τοῦ Ἅδου τούς νεκρούς ἑξανιστᾶς.
Μεγαλύνομεν σέ,Ἰησοῦ βασιλεῦ,καί τιμῶμεν τήν ταφήν καί τά πάθη σου,δί' ὧν ἔσωσας ἠμᾶς ἐκ τῆς φθορᾶς.
Μέτρα γής ὁ στήσαςἐν σμικρῶ κατοικεῖς,Ἰησοῦ παμβασιλεύ, τάφω σήμερον,ἐκ μνημάτων τούς θανόντας ἀνιστῶν.
Ὁ δεσπότης πάντωνκαθορᾶται νεκρός,καί ἐν μνήματι καινῶ κατατίθεταιὁ κενώσας τά μνημεῖα τῶν νεκρῶν.
Ὡς ἐν κρήνης μιᾶςτόν διπλοῦν ποταμόντῆς πλευρᾶς σου προχεούσης ἀρδόμενοι,τήν ἀθάνατον καρπούμεθα ζωήν.
Ὁ ὡραῖος κάλλειπαρά πάντας βροτούςὡς ἀνείδεος νεκρός καταφαίνεται,ὁ τήν φύσιν ὠραΐσας τοῦ παντός.
Ἰησοῦ, γλυκύ μοίκαί σωτήριον φῶς,τάφω πῶς ἐν σκοτεινῶ κατακέκρυψαι;ὤ ἀφάτου καί ἀρρήτου ἀνοχῆς!
Ὡς βροτός μέν θνήσκειςἑκουσίως Σωτήρ,ὡς Θεός δέ τούς θνητούς ἑξανέστησαςἐκ μνημάτων καί βυθοῦ ἁμαρτιῶν.
Ἀπορεῖ καί φύσιςνοερά καί πληθύςἡ ἀσώματος, Χριστέ, τό μυστήριοντῆς ἀφράστου καί ἀρρήτου σου ταφῆς.
Ὤ θαυμάτων ξένων,ὤ πραγμάτων καινῶν!ὁ πνοῆς μοί χορηγός ἀπνοῦς φέρεταικηδευόμενος χερσί τοῦ Ἰωσήφ.
Ἐκ φθορᾶς ἀνέβη ἡ ζωή μου, Σωτήρ,σού θανόντος καί νεκροῖςΠροσφοιτήσαντος καί συνθλάσαντοςτοῦ Ἅδου τούς μοχλούς.
Ὡς φωτός λυχνίανῦν ἡ σάρξ τοῦ Θεοῦὑπό γῆν ὡς ὑπό μόδιον κρύπτεταικαί διώκει τόν ἐν ἅδη σκοτασμόν.
Ὑπό γῆν ἐκρύβης,ὥσπερ ἥλιος, νῦνκαί νυκτί τή τοῦ θανάτου κεκάλυψαιˑἀλλ' ἀνατειλον φαιδρότερον, Σωτήρ.
Ἐπί γής κατῆλθες,ἴνα σώσης Ἀδάμ,καί ἐν γῆ μή εὐρηκῶς τοῦτον, Δέσποτα,μέχρις ἅδου κατελήλυθας ζητῶν.
Ὥσπερ σίτου κόκκοςὑποδύς κόλπους γήςτόν πολυχουν ἀποδέδωκας ἄσταχυν,ἀναστήσας τούς βροτούς τούς ἐξ Ἀδάμ.
Ὡς ἡλίου δίσκονἡ σελήνη, Σωτήρἀποκρύπτει, καί Σέ τάφος νῦν ἔκρυψεν,ἐκλιπόντα τῷ θανάτω σαρκικῶς.