Στο Βράχο
Στέκομαι στην άκρη του γκρεμούκαι κοιτάω όλους αυτούς που τους έσπρωξε ένα χέρικι αναγκάστηκαν να βγάλουνε φτερά,τώρα τους φωτίζει αυτό το υπέροχο αστέρι,τους κοιτάω να πλανιούνται μακρυάπέρα από τα πέρατα πέρα από τα πέρα μέρη.Κάποιος πλησιάζει σαν να θέλει να μου πει,κάποιος απ’ αυτούς θα ξέρει.Κάποιος πλησιάζει σαν να θέλει να μου πει:
Άσε τη ζωή να λιώνειμέσα στα χέρια της σαν χιόνι...
Στέκομαι στην πόρτα σου μπροστάκαι διαβάζω ένα μήνυμα γραμμένο με μαχαίριότι έπρεπε να φύγουνε ξανά,ότι τώρα διασχίζουν το μεγάλο μεσημέρικαι την πιο παραμυθένια αμμουδιά,πέρα από τα πέρατα πέρα από τα πέρα μέρη.Κάποιος πλησιάζει σαν να θέλει να μου πει,κάποιος απ’ αυτούς θα ξέρει.Κάποιος πλησιάζει σαν να θέλει να μου πει:
Μη με ρωτάς αν η αγάπη ανασταίνειμου είπε κάποιος κάποτε το είδε να συμβαίνει.Θυμήσου, τότε που σ’ άφησαν μονάχοτον σκορπιό που βρήκες όταν σήκωσες το βράχο,το βράχο που επάνω του το κάστροφτάνει στους ουρανούς,για ναύτες σαν κι αυτούς λιμάνι,κάνει να ακούγεται κι αυτό το βράδυο ήχος απ’ τα κέρματα που ρίχνει στο πηγάδι η μοίρα,θυμάμαι τ’ άρωμά της,τους κύκλους που ησυχάζανε κάτω απ’ τα βλέμματά της.Πήγαινε δε θα το μετανιώσειςπες της πως ήρθες εσύ και θα το νιώσεις,θα νιώσεις στο πλάι σου την πνοή τηςμια νύχτα με πανσέληνο στο ιπτάμενο χαλί της.
Άσε τη ζωή να λιώνειμέσα στα χέρια της σαν χιόνι...