Hastane önünde incir ağacı
Çocukluğumun yokluk yıllarıydıHer şey için uzun uzun beklediğimiz yıllarKaranlıkta otururduk geceleriMum ışığında anlatırlardıAcıklı hayat hikâyeleriniİki elim yanaklarımdaUsul usul ağlardım yalnız kalmış gurbet gelinlerineÇocuk kalbim dua ederdiTürkülerle evimize gelen geçmişlerineAnnemin sesiyle dinlemiştim bunlardan birini:
Hastane önünde incir ağacı annem ağacıDoktor bulamadı bana ilacı annem ilacıDoktor bulamadı bana ilacı annem ilacıBaştabip geliyor zehirden acı annem acıGarip kaldım yüreğime dert oldu annem dert olduEllerin vatanı bana yurt oldu annem yurt oldu
İsmi neydi acaba hastane önündeki ağaca ağlayanın?Fikriyem yoksa, Kiraz mı, Hacer mi, Fidan mı?Neydi çare bulunmaz hastalığı,Neden kimse yoktu, neden kendi omuzladı,Baş tabibin O'na fısıldadığı acıyı?Yoktu bu sorularımın cevabıBelli ki kendiyle bir başına kalmışİnce ince yakmıştı bu ağıdı.
Mezarımı kazın bayıra düze, annem vay düzeYönünü çevirin sıladan yüze, annem vay yüzeYönünü çevirin sıladan yüze, annem vay yüzeBenden selam söylen sevdiğimize, sevdiğimizeBaşını koysun karalar bağlasın, annem bağlasınGurbet elde kaldım diye ağlasın, annem ağlasın
Çocukken bir tek ince hastalıktan ölünür sanırdım.Dilini ve yönlerini bilmediğim bir ülkedeMetroların rüzgârında anladımHasretten de ölünebileceğini.Ve gördüğüm her boş alanaEksiksiz çizebileceğimi özlediğim her bir şeyiBeni yabancı sayarken aslında bana yabancılarınYüzlerinde tanıdım kendimle bir başıma kalmayıÇocukken bir tek ince hastalıktan ölünür sanırdım.Hasretten de ölünürmüş anladım...