Dziewczyna się bała pogrzebów
Tak długo szukać i tak dziwnie nagle znaleźć się,Choć tak co wiosnę jest - to jednak cud.Noc całą biały diabeł na kieliszka tańczy dnie,W dzień czekasz u starego parku wrót.Brzeg oceanu marzeń znaczy połamany płot,Jak kipiel morskich pian - uliczka bzów,Lecz nagle pęka cisza, a kto wie, ten pozna w lot -Pogrzebny dzwon, no cóż - nie przyjdzie znów...
Bo ona się bała pogrzebów,Co noc pełzły w spokój jej snów:Wóz czarny ze srebremI łzy niepotrzebne,Mdłe drżenie chryzantem i głów.Bo ona się bała pogrzebów,Jak pająk po twarzy szedł strach,Gdy chude jak szczapySzły złe, kare szkapy,Z czarnymi kitami na łbach.
Gdy przyszła brali stary wóz, co długo służył już,Lecz ciągnął jeszcze stówę stary grat.Popękał lakier, brzęczą drzwi, rwie sprzęgło - no to cóż?Pod krzywym dachem lepiej widać świat.Zjeździli mapę już - na zachód, wschód, od dołu - wzwyżI każdy obcy szlak znajomy był.I tylko kiedy czerń chorągwi gdzieś poprzedzał krzyż -W przecznicę pierwszą z brzegu gnał co sił.
Bo ona się bała pogrzebów,Co noc pełzły w spokój jej snów:Wóz czarny ze srebremI łzy niepotrzebne,Mdłe drżenie chryzantem i głów.Bo ona się bała pogrzebów,Jak pająk po twarzy szedł strach,Gdy chude jak szczapySzły złe, kare szkapy,Z czarnymi kitami na łbach.
To tu, spójrz bliżej, jeszcze w korze ostry został śladI płacze las żywicy gorzką łzą.Brzmiał opon śpiew i gadał silnik, w oknach śmiał się wiatr,Gdy na dnie nocy on całował ją.Tu kres podróży znaczy, w krwi rubinach, brudny koc,Nie skrywam, przedtem jednak wypił ćwierć.Przez chwilę widział szczęście, w światłach uciekało w mrok,No powiedz, może znasz piękniejszą śmierć?
A kiedyś się bała pogrzebów,I drżało jej serce gdy szły.Aż wreszcie ten pogrzeb,We dwoje - jak dobrze,W tym srebrze i czerni się lśni.