Rok Rabat [The Plagues]
พระเจ้าท่านเตือน...พระเจ้าท่านเตือน..พระเจ้าท่านเตือน)
ในเมื่อเจ้าไม่ยอมปล่อยประชาชนเราไป ทันทีดันใดจากอียิปต์
เราเป็นคนทำให้เกิดโรคระบาด ไปตามเรือนบ้าน ไปตามที่นอนไปตามลำธาร ไปตามถนนไปในเครื่องดื่ม ไปในอาหารไปในหมู่สัตว์ ในหมู่ควาย ที่มีมากมายในท้องทุ่งหญ้าเวลาที่หลับ เวลาที่ฝันจนเข็ดจนหลาบ ต้องยอมเรานำ เอาความวอดวาย โชคร้ายรุกพลัน พระเจ้าท่านเตือน!
[โมเสส:]ก่อนเคยเป็นพี่น้องกันอยากให้ท่านสุขสันต์ทุกวันเวลาไม่หวังใดมากไปกว่านั้น
( เราทำฟ้าร้องคำรามไปไกล เราทำเปลวไฟให้หล่นจากฟ้า )
ใจยังหวังพระเจ้าจะเลือกเอาใครที่ไหนแทน
เป็นศัตรูคู่แค้นกันได้ยังไง?ไม่ได้หวังใจ ไม่ได้ใฝ่ฝัน
( เราเสกลูกเห็บเป็นเปลวเป็นไฟ ไม่ว่าที่ไหนก็ไม่มีเว้น )
บ้านเคยอยู่มาโดนทำลายดับไปในพริบตาเราก็ช้ำอุราเช่นกัน
ผู้คนตาดำ ๆต้องไหวหวั่นเกิดจากท่านดึงดันมากไป
(เราเสกแมลงในลมที่พัด ให้แน่นขนัดไม่เคยได้เห็น บนโคนบนใบก็ไม่ให้เว้น จนคนลำเค็ญ ไม่มีต้นไม้ นำความวอดวาย โชคร้ายรุกพลัน พระเจ้าท่านเตือน!)
เรายังเคยเรียกพี่ ชายยังจะนำโชคร้ายมาทำไมกัน?
(นำความวอดวาย โชคร้ายรุกพลัน)
ท่านจงยอมปล่อยเรา!
(พระเจ้าท่านเตือน...พระเจ้าท่านเตือน)
[รามเสส:]เรายังเคยเรียกน้องชายแต่เหตุใดกลับหมายชิงชังตัวเรานี่หรือที่ เจ้าใฝ่ฝัน?
(นำความวอดวาย โชคร้ายรุกพลัน)
ดวงใจเราคงยังดื้อดึงถึงถูกทำลายมากหลายไม่เคยหวาดหวั่นข้า ยังคงยืนยันไม่มีวันจะปล่อยให้พวกเจ้าไป
(พระเจ้าท่านเตือน)ไม่ มีวัน...ปล่อยพวกเรา(เจ้า)(ให้)ไป