Hafið
Þú, haf! sem ber tímans og harmanna farg,þú hugraun mér vekur,í hjarta mér innst, þá þú brýzt um við bjarg,það bergmála tekur.
Þinn niður er hryggur, þinn hljómur er sár,pú hrellir svo muna,sem brimdropinn hver væri beiskasta tár,hvert báruhljóð stuna.
Og dimmur var ægir og dökk undir élvar dynhamra-borgin,og þá datt á náttmyrkrið þögult sem helog þungt eins og sorgin.
Við hafið eg sat fram á sævarbergs stallog sá út í drungann,þar brimaldan stríða við ströndina svallog stundi svo þungan.