Οι ψυχές και οι αγάπες
Τίποτα στο κόσμο δεν τον νοιάζειπαρά μόνο το μυαλό του ανοικτό να μένειμέσα στην αδράνεια τρομάζειξαναβλέπει στη φορμόλη την ψυχή σβησμένηκόβει το κορμί του και το θάβεισε νερό και σε φωτιά να χωριστεί
Στους δεκάξι παγωμένους εφιάλτεςκάτι απρόσωπα λαμπάκια της νυκτός δανείζεισ’ άνυδρους ανέραστους αντάρτεςστοιχειωμένος σε μια εθνική οδό που πήζειβρίσκει την αχτίδα π’ απομένεικαι μαζί της τη φυγή θα μοιραστεί
Οι ψυχές και οι αγάπεςσιαμαίες αυταπάτεςόμοιες σαν άσπρα πλήκτρασαν φωτάκια μες τη νύκταβρίσκουν σώματα παρθέναστη συνήθεια πουλημέναμε φιλιά τα εξαγνίζουντους χαρίζονται
Τούτος ο αρχέγονος ρυθμός των Αφρικάνωνκάτι από μπάλο Συριανό θυμίζειανθρωποθυσία στους θεούς των ηφαιστείωνσαν αναπαραγωγής βωμό γυαλίζεικράτησε αγάπη μου για λίγο την πνοή σουκλείσε όλη τούτη τη στιγμή σ’ ένα φιλί
Κοίταξε τριγύρω τα Μετέωρα πως πέφτουνμπάλες από χιόνι μείνε ζωντανή ακόμηκρίνε με σαν άνθρωπο που ψάχνει την ψυχή τουκι άμα τον γουστάρεις θα σου πω συγγνώμηείναι κάτι μήνες που φιλοξενώ τον τρόμοκι έχω ανάγκη να με βλέπεις σαν μωρό παιδί
Αχ μωράκι σαστισμένομέσα στο μυαλό σου ξένοτι να πρωτοτραγουδήσειςκαι ποια πόρτα να κτυπήσειςνα σου πω για να σε πείσουνστα μετάξια να σε ντύσουννα φανούν λευκά δοντάκιαμες το γέλιο σου
Χίλιες και μια νύχτες ανοιχτά της οικουμένηςαλυσοδεμένος πολικός αστέραςάφηνα τους άλλους να μιλούν για μένακαι φοβόμουν μη με δει το φως της μέραςτα χαμένα χρόνια θα τα πάρω πίσωφτάνει που και που να λες ακόμα σ’ αγαπώ
Κόκκινος ορίζοντας τα χρόνια π’ απομένουνκάνε το σινιάλο να σε βρει ψυχή μουπρόσωπα λιμάνια κράτησε τα "φεύγουν"πάρε με αγκαλιά και κράτα με μαζί σουβιντεοταινίες η ζωή που είδατου άστεγου του νου μου η πατρίδα είσαι εσύ
Αχ αγάπη μου αγάπηδιαμαντάκι μες στη στάχτηκαι νησάκι που `χει φάροένα μεθυσμένο γλάρογύρω σου που φτερουγίζειτ’ όνομά σου συλλαβίζεισημαδεύει τη ματιά σου και αφήνεται