Eimai (Είμαι)
Ξέρεις, μοιάζω μ΄ενα συντριβάνιμια γραμμη τσιμέντου στην ακτήένα ασβεστομένο σπίτι στο νησίή μια μαύρη πόλη δίχως τέλος
Ξέρεις μοιάζω μ΄ ένα μπλε καπέλοκάτι σαν κορδόνι παπουτσιούένα μεσημέρι, ένα παγωτόένα ουράνιο τόξο δίχως βέλος
Είμαι κύμα, είμαι σύννεφοείμαι δέρμα μελαμψόσώμα που 'μεινε ανύμφευτοσώμα που 'μεινε λειψό
Είμαι ό,τι δεν ανέχομαιό,τι πιο βαθειά μισώό,τι δίνω κι ό,τι δέχομαικι ό,τι πάντα σου χρωστώ
Είμαι όλα αυτά που έχασαστου αιώνα το μισόείμαι όλα αυτά που ξέχασακι όμως πάντα σ' αγαπώ
είμαι όλα αυτά που ξέχασακι όμως πάντα σ' αγαπώ
Ξέρεις μοιάζω μ' ένα πορτοκάλιμια πυγολαμπίδα ένα κερίένα πανδοχείο, μια μικρή πανσιόνένα φράγμα λίμνης ραγισμένο
Ξέρεις όταν η ζωή κοιτάζειμια ζωντανεμένη μουσικήνοιώθω σαν το ψάρι, σα μικρό σκυλίσα μωρό στον ύπνο βυθισμένο
Είμαι μια σταγόνα ασύμμετρηκύκλος άσπρων λουλουδιώνλάμψη πρώιμη, ανύποπτησε μια πόλη σκουπιδιών
Είμαι ένα φεγγάρι κάλπικοσε καθρέφτισμα υγρόστο φιλί σου στέμμα άλικοΈνα σίγμα σου θολό
Είμαι ό,τι δεν ανέχομαιό,τι πιο βαθειά μισώό,τι δίνω κι ό,τι δέχομαικι ό,τι πάντα σου χρωστώ
Είμαι όλα αυτά που έχασαστου αιώνα το μισόείμαι όλα αυτά που ξέχασακι όπως πάντα σ' αγαπώ
είμαι όλα αυτά που ξέχασακι όπως πάντα σ' αγαπώ