Anastasia [Αναστασία]
Το φιλί γυαλί που ράγισε,τ'ακριβά σου μάτια καθρεφτίζονταςκαι μετά η χαρά ναυάγησε,σα βυθός μαζί κι ορίζοντας.
Το κορμί κι η ορμή μυστήριο,δαχτυλίδι μαύρο με την πέτρα του.Ποιος καημός χωράει στα μέτρα τουκαι μετά το γεια μαρτύριο.
Στο όνομά σου Αναστασία,κρεμασμένα λες χίλια τάματα,σαν πανάρχαιο φωςμες τη νύχτα με τα κλάματα...Τελικά η ζωή τρία γράμματα.
Το φιλί γυαλί που θάμπωσε,στα αλμυρά μας λόγια και τα κύματακαι μετά η φωνή δυνάμωσε,το μαζί, το ναι, τα βήματα.
Το γιατί χαρτί τετράγωνο,με σβησμένα χρόνια περιθώρια,μου ζητά η ψυχή σου όρια,μα το χώμα υγρό και άγονο...
Στο όνομά σου Αναστασία,κρεμασμένα λες χίλια τάματα,σαν πανάρχαιο φωςμες τη νύχτα με τα κλάματα...Τελικά η ζωή τρία γράμματα.