Mia Kokkini Grammi (Μια Κόκκινη Γραμμή)
Το πρόσωπο μου έχω κρύψει με καπνό,σε ένα ποτήρι πόσες λύπες να χωρέσωστα δυο σου χέρια τη ζωή μου είπες να δέσωκαι μ’άφησες να πέσω.
Το πρόσωπο μου παγωμένο και νεκρόσαν πέτρα που έμαθε τα δάκρυα να στεγνώνειαπόψε ο έρωτας αφήνει το τιμόνικαι ‘γώ βαδίζω μόνη.
Ποιος ουρανός, να μας χωρέσει και τους δυοήρθε ο καιρός να κάνω κάτι πια και ‘γώ.
Τραβάω λοιπόν σ’ όλα μια κόκκινη γραμμήσβήνω μια αγάπη που ‘χε λάθος διαδρομήαφού το θες ας είν’ αυτή η πιο μεγάλη μας στιγμή.
Τραβάω λοιπόν σ’ όλα μια κόκκινη γραμμήσβήνω μια αγάπη που ‘χε λάθος διαδρομήαφού το θες ας είν’ αυτή η πιο μεγάλη μας στιγμή.
Το πρόσωπο μου ένα παράθυρο κλειστόλιωμένο σίδερο το σώμα όπου κι αν πιάσωεσύ που μ‘ έκανες γυαλί να μη σκουριάσωγιατί ζητάς να σπάσω.
Το πρόσωπο μου ένα μπαλκόνι σκοτεινόπου εσύ δε τόλμησες ποτέ σου να κοιτάξειςμόλις θα φύγω τ’ άγγιγμα μου να μη ψάξειςμη με φωνάξεις.
Ποιος ουρανός, να μας χωρέσει και τους δυοήρθε ο καιρός να κάνω κάτι πια και ‘γώ.
Τραβάω λοιπόν σ’ όλα μια κόκκινη γραμμήσβήνω μια αγάπη που ‘χε λάθος διαδρομήαφού το θες ας είν’ αυτή η πιο μεγάλη μας στιγμή.
Τραβάω λοιπόν σ’ όλα μια κόκκινη γραμμήσβήνω μια αγάπη που ‘χε λάθος διαδρομήαφού το θες ας είν’ αυτή η πιο μεγάλη μας στιγμή.