De goustaro | Δε γουστάρω
Γυάλινη βροχή στην ταράτσα αντηχείΊδια μ’ όσα λες, λόγια με υπερβολέςΣαν φως τα σκοτεινά σου σκίζω για να σε βρωΝα βρω μες στα φτηνά σου κάτι σαν θησαυρόΠαίζεις με πειθώ τα ψέματα σωστάΘα παραιτηθώ στου δρόμου τα μισάΑν δε σε γνώριζα, λοιπόν τι θα ‘χαναΕσύ στ’ απόνερα, εγώ στα διάφανα
Δε γουστάρω παραμύθιαΤο μυαλό η απάτη μού τρυπάειΘέλω μόνο την αλήθειαΤην αλήθεια όσο κι αν πονάει
Δε γουστάρω αν δεν είσαιΗ εξαίρεση αυτού του κόσμουΤην αγάπη προσποιείσαιΚι είσαι μάλλον ο Τιτανικός μου
Θάλασσα πλατιά στων ματιών σου το βαθύΠού ‘ναι η ομορφιά, απ’ το μπλε ν’ αναδυθείΝα έχω ένα λόγο, χρόνια να σ’ αγαπώΝ’ αγγίζω κάθε φόβο, δίχως να χαραχτώΌ,τι δεν τολμάς, μια μέρα σε μισείΡόλους προτιμάς, για να μην είσαι εσύΕγώ σε ήθελα διαμάντι σπάνιοΣυγχρόνως γήινο και ωκεάνιο