Ο Μηχανισμός
Με πείσανε να γίνω ρεβιζιονιστήςΚαι να γυρίσω δίσκοΘα ‘ρθει όμως καιρός που κι εσύ θε να πειστείςΠως έτσι δεν τη βρίσκω.
Τι θα κάνω ήτανε γραφτόΘέλω δεν το θέλω ότι τραγουδώΝα το πουλώ να ζήσωΌταν πάω στον παραγωγόΠρέπει να βολέψω έτσι το γραφτόΝα του γυαλίσει, για να το πουλήσειΝα ‘χει σαλέπι, για να σας αρέσειΝα έχει θέμα με έρωτα και αίμαΝα είναι λόγια, λόγια κομπολόγιαΝα σας καλοκαρδίσωΓια να σας γαλουχήσω.
Κι από χρέος συναδελφικόΝα χαμογελάω στο κοινόΝα του σαλεύω για να το μερεύωΝα του σφυρίζω να το νανουρίζωΝα το φουντώνω να το ξεφουσκώνωΚαι στην κομμούνα να είμαι οπορτούναΓια να σας εκτονώνωΜε πλαίσιο το νόμο.
Δουλειά σου είναι μούπανε να κρύβεις τα τρωτάΤων καθιερωμένωνΓια να διατηρήσουμε τα οικονομικάΤων ευαρεστημένων.
Σιγουριά και δόξα το θεώΤα καλά στον καπιταλισμόΕίναι πως έχει βίδα.
Άμα πιάσεις το μηχανισμόΑπό τ’ αυτιά τον πιάνεις το λαγόΤον Πελοπίδα τρως με μια τσιμπίδαΣτην Παρθενόπη χαρίζεις ένα τόπιΚαι με τα χρόνια γυρνάς μες στα σαλόνιαΞεχνάς ποια μάνα σε γένναε στο κλάμαΚαι του εργάτη καβάλλησες την πλάτη.Μα θε να πει Αμάν πιαΚαι πας ες τα κομμάτιαΚαι άει στα κομμάτια.
Με πείσανε να γίνω ρεβιζιονιστήςΚαι να γυρίσω δίσκοΘα ‘ρθει όμως καιρός που κι εσύ θε να πειστείςΠως έτσι δεν τη βρίσκω.