Υπόγειο
Τους ήλιους δεν εμέτρησεςπου σε ζητήσαν τόσα χρόνια.Πού `σαι γυναίκαμε τα γαλάζια τσίνορα;
Σ’ έκρυψε στο φουστάνι τηςη μαραμένη κοπέλαπέντε χειμώνες σ’ έθαψανσε χιόνι λασπερό.
Μεγάλη νυχτερίδα τρέφεταιαπ’ τη νιότη σουγι’ αυτό νωρίς βραδιάζειπριν χορτάσεις.Το μεσημέρι καίειστα ψηλά τα δώματα,το κύμα του ξανθόλούζει τους δρόμους.
Πεθαίνεις με τους ποιητέςκάθε ηλιοβασίλεμα.Τα χέρια σου μυρίζουναπ’ τα μαλλιά τους.Χτυπάει η καμπάναπου δεν πιστεύεις πια.Σε ξένη αυλή συνομιλείςμε το φεγγάρι.
Σου `φερε ο Μυλόζφέτος την άνοιξη.Την πείνα σου ποιος άλλοςμπορούσε να νοιαστεί;Φουρτούνιασε τη γειτονιάτο φιλντισένιο αμάξι του.Γίνου όμορφη, γίνου όμορφη,στα περιβόλια θα σε δείξει.
Έχεις ένα χαμόγελοαπό μαργαριτάρια,ψαράδες Σικελοίστο ταίριαξαν να το φοράς.Ψάξε και βρες τοπριν σε κλείσει η νύχτασ’ ένα υπόγειο βαθύτεροαπό τούτο.