Ta lianotragouda
Απ' όλα τ' άστρα τ' ουρανού ένα είναι που σου μοιάζειΈνα που βγαίνει το πουρνό όταν γλυκοχαράζειΚυπαρισσάκι μου ψηλό, ποιά βρύση σε ποτίζειПου στέκεις πάντα δροσερό, κι ανθείς και λουλουδίζειςΝα'χα το σύννεφ' άλογο και τ' άστρι χαλινάριТο φεγγαράκι της αυγής να 'ρχόμουν κάθε βράδυΑν μ' αγαπάς κι είν' όνειρο, ποτέ να μην ξυπνήσωГιατί με την αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσωΤης θάλασσας τα κύματα τρέχω και δεν τρομάζωKι όταν σε συλλογίζομαι, τρέμω κι αναστενάζωΤί να σου πω; Τί να μου πεις; Εσύ καλά γνωρίζειςKαι την ψυχή και την καρδιά εσύ μου την ορίζειςΝα'χα το σύννεφ' άλογο και τ' άστρι χαλινάριТο φεγγαράκι της αυγής να 'ρχόμουν κάθε βράδυΑν μ' αγαπάς κι είν' όνειρο, ποτέ να μην ξυπνήσωГιατί με την αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσωΕγώ είμ' εκείνο το πουλί που στη φωτιά σιμώνωKαίγομαι στάχτη γίνουμαι και πάλι ξανανιώνωΣαν είν' η αγάπη μπίστικη, παλιώνει, μηδέ λιώνειAνθεί και δένει στην καρδιά και ξανακαινουργώνειΧωρίς αέρα το πουλί, χωρίς νερό το ψάριXωρίς αγάπη δε βαστούν κόρη και παλικάριΑν μ' αγαπάς κι είν' όνειρο, ποτέ να μην ξυπνήσωГιατί με την αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσω