Kyr Antonis
Ο κυρ Αντώνης πάει καιρόςπου ζούσε στην αυλήμ' ένα κανάτι μ' ένα κρεβάτικαι με κρασί πολύείχε δυό μάτια γαλανάκι αχτένιστα μαλλιάκι ένα λουλούδι πάντα φορούσεστα ρούχα τα παλιά
Αχ κυρ Αντώνη πως σ' αγαπάμεκαι μαζί σου τ' άστρα κοιτάμετις φωτιές για σένα μετράμεως που να 'ρθεί η βροχήκαι το θυμό σου πάντα ξεχνάμεσαν πουλιά μαζί τριγυρνάμεσαν παιδιά με σένα γελάμεσαν κάνεις προσευχή Ρεφραίν
Ο κυρ Αντώνης βιάζεταινα πάει να κοιμηθείγιατί το βράδυ στα όνειρα τουθέλει να θυμηθείότι ποτέ δεν έζησεμες στ' όνειρο του ζείμα η νύχτα φεύγει και λυπημένοτον βρίσκει η χαραυγή
- Ρεφραίν -
Μα ένα βράδυ ο κυρ Αντώνηςπάει να κοιμηθείκι όταν ξυπνάμε τον καρτεράμεστην πόρτα να βρεθείμα ο κυρ Αντώνης δεν θα βγείποτέ του στην αυλήαφού για πάντα μες στ' όνειρο τουθέλησε πια να ζεί