Os ta haramata | Ως Τα Χαράματα
Χρώμα δε βρίσκει να κυλάτου χρόνου η μολυβιάπου έγραψε να ζούμε χωριστά.
Δρόμο δε βρίσκει να περνάτης νύχτας η φωτιάνα κάψει όσα αφήσαμε μισά.
Πώς παγιδέψαμε, ό,τι πιστέψαμεποιον εφιάλτη μεγαλώναμε κρυφά.Πώς παγιδέψαμε, ότι λατρέψαμεσ’ ένα αστείο που κανένας δε γελά.
Εδώ, ως τα χαράματα καρδιά μου να `σαι εδώμ’ ένα σου βλέμμα πάλι να ξελογιαστώνα πεις μια λέξη και να σου παραδοθώ.Εδώ, ως τα χαράματα καρδιά μου να `σαι εδώγια όσα ρίξαμε στης λύπης το βυθόνα μετανιώσουμε επιτέλους και οι δυο.
Ως τα χαράματα γίνονται θαύματα...
Κλείνω τα μάτια μου σφιχτάεκεί στα σκοτεινάν’ ακούσω το κλείδι σου να γυρνά.
Δένω στο χέρι μια κλωστήνα ’πιάσει η ευχήκαι ό,τι μας χωρίζει να χαθεί.
Πώς παγιδέψαμε, ό,τι πιστέψαμεποιον εφιάλτη μεγαλώναμε κρυφά.Πώς παγιδέψαμε, ότι λατρέψαμεσ’ ένα αστείο που κανένας δε γελά.
Εδώ, ως τα χαράματα καρδιά μου να `σαι εδώμ’ ένα σου βλέμμα πάλι να ξελογιαστώνα πεις μια λέξη και να σου παραδοθώ.Εδώ, ως τα χαράματα καρδιά μου να `σαι εδώγια όσα ρίξαμε στης λύπης το βυθόνα μετανιώσουμε επιτέλους και οι δυο.
Ως τα χαράματα γίνονται θαύματα...