Δεν τη νοιάζει
Κάθε βράδυ που ξεμένω μόνος και την περιμένωζωγραφίζω με μολύβι τη μορφή της που μου λείπειτ’ άψυχο χαρτί χαϊδεύω κι απ’τον πόνο δραπετεύωέχοντας μια ελπίδα ότι ίσως ξαναρθεί
Μα δε τη νοιάζει μα δε τη νοιάζειπου όταν λείπει ο ουρανός μου σκοτεινιάζει
Κάθε βράδυ που ξεμένω μόνος και την περιμένωψάχνω τα παλιά μου λάθη στου καφέ το κατακάθικαι με μένα τα βάζω που ποτέ μου δεν αλλάζωκαι ξοδεύω τη ζωή μου για να ξαναρθεί
Μα δε τη νοιάζει μα δε τη νοιάζειπου όταν λείπει ο ουρανός μου σκοτεινιάζει