پروانه
من لولیتایی می شناختمنقاش ِ طبیعت ِ بی جانخسبیده در پَر ِ قوتهران
و احمددیپلمه ریاضی و ناراضیراننده تاکسی ِ زردمبومشهد
هر دومربوط به زمانه ایکه ناگاه همه چیزاز دست رفتاز هر سوایران
احمد گفت :آی لولیتا !منم سوار خسته ِ سرنوشتکه آرمان نسلم تباه شدو لولیتا عاشق آن تباه شدعاشق شده بر احمد ِ تباه شده بر اسبشدرازکِش
25 سال گذشت
من لولیتایی می شناسمکه نمی دانم از او هیچ جز سر ِ موییتهران
و خویشدیپلمه ریاضی و ناراضینه گواهینامه اینه اسبی نه یابوییهیچ کجای ایران
هالوژن ِ عظیم ِ امیدکه اینک در من می زند سو سونه آنقدرم ابلهنه آنقدر دروغگوکه بگویم سوار ِ خسته ِ سرنوشتاینچنین پُر رو
نه نسلم آرمانی دارد اصلاکه از دست رودنه پولی که بگریزمنه کونی که هَم کِشمیا خود را ُکشمپس هیچ لولیتایی مرا در خویشنخواهد پذیرفتحتی در ریسایکِلبینشبُگذارم و بُگذرمغمگنانه و شادما تحت گشاد و دل آزرده