Erotiko (Ερωτικό)
Με μια πιρόγα φεύγεις και γυρίζειςτις ώρες που αγριεύει η βροχήστη γη των Βησιγότθων αρμενίζειςκαι σε κερδίζουν κήποι κρεμαστοίμα τα φτερά σου σιγοπριονίζεις.
Σκέπασε αρμύρα το γυμνό κορμί σουσου `φερα απ’ τους Δελφούς γλυκό νερόστα δύο είπες πως θα κοπεί η ζωή σουκαι πριν προλάβω τρις να σ’ αρνηθώσκούριασε το κλειδί του παραδείσου.
Το καραβάνι τρέχει μες στη σκόνηκαι την τρελή σου κυνηγάει σκιάπώς να ημερέψει ο νους μ’ ένα σεντόνιπώς να δεθεί η Μεσόγειος με σχοινιάαγάπη που σε λέγαμ’ Αντιγόνη.
Ποια νυχτωδία το φως σου έχει πάρεικαι σε ποιο γαλαξία να σε βρωεδώ είναι Αττική φαιό νταμάρικι εγώ ένα πεδίο βολής φτηνόπου ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι.
Любовно (С една пирога)
С една пирога отпътуваш и се връщаштогава, когато побеснява дъждът.Плаваш до земите на вестготитеи висящи градини те пленяват,ала ти тихо режеш си крилата.
Сол покри голото ти тяло,от Делфи ти донесох сладка вода.Ти каза ми, че животът ти на две ще се разкъсаи преди да успея от тебе трижди да се отрека,ръждяса ключът от рая.
Пътува из прахта керванът,преследва полудялата ти сянка.Как да опитомиш ума с една постеля?Как да вържеш Средиземно море с въжета?Любов, наричахме те Антигона.
Коя ли нощна песен светлината ти отне?По кой ли Млечен път да те открия?Тук е Атика, сива каменоломна,а аз – долнопорбен полигон за стрелба,където се упражняват с ругатни войници чуждоземни.
שיר אהבה פטריוטי
בסירת אינדיאנים קטנה אתה מפליגומסתובב בעולם בשעות שהגשם משתוללאל אדמות עמי הצפון אתה מפליגנשבה בקסמי הגנים התלויים של עולםאך את כנפיך אתה מנסר לאיטך
רוח הים מלאת המלח כיסתה את גופךואני הבאתי לך מים מתוקים מהמעיין של דלפיאמרת לי שחייך ייחצוולפני שהתכחשתי לך שלוש פעמיםמפתח גן העדן החליד
אורחת הגמלים שועטת אל תוך האבקורודפת אחרי צלך המטורףאיך אפשר להרגיע את המוח בתאטרון הצלליותאיך אפשר לקשור את הים התיכון בחבליםאהובה, שקראו לך אנטיגונה
איזה מקהלה לילית גנבה את אורךבאיזה שביל חלב אמצא אותךכאן זה אטיקה, מחצבה אפורהואני דומה למטווח זולבו מתאמנים בקללות חיילים זרים
Љубавна
У једној пироги одлазиш и луташу време кад киша беснипо земљи Визигота пловиши освајају те Висећи вртовиали своја крила полако ломиш
Со је прекрила твоје наго телодонео сам ти слатку воду из Делфарекла си на два дела ће ти се живот поделитии пре него сам стигао трипут да те се одрекнемзарђао је кључ Раја
Караван јури по прашинии лови твоју луду сенкукако да се једним покривачем ум умирикако да се Медитеран канапима вежељубави, што смо те звали Антигона
Која нит ноћи ти је одузела светлости у којој галаксији да те нађемово овде је Атина, пепељаст каменолома ја једно бедно стрелиштена коме псују, док се обучавају, страни војници..