Epitelous (Επιτέλους)
Μοιάζεις με πλοίο κι άρχισες να βάζειςΝερά μεσ' στο παλιό σκαρί σουΚι αργοβουλιάζει το κορμί σουΜοιάζουν τα λόγια του να σε πειράζουνπου πάντοτε εσένα βγάζουν για ό, τι γίνεται ένοχη
Άκουσε με είν' αμαρτίαΈτσι όπως σου φέρεταιμην του δίνεις τόση αξίαΤο εκμεταλλεύεται
Κι επιτέλους πάψε ν' αυτοτιμωρείσαιπου δεν μπόρεσες να είσαι αυτό που ήθελεμην ξεχνάς πολύ καλύτερή του είσαιπάψε πια ν' απολογείσαι για ό,τι γίνεται
Κι επιτέλους πίστεψε στον εαυτό σουΆκου με για το καλό σου ζήσε όπως θεςΘα βρεθεί άλλος ν' αγαπάει αυτό που είσαιΠάψε πια να προσποιείσαι πως για όλα φταις
Μοιάζεις μ' ένα φαντάρο που διστάζεικαι τη στολή του που φοράειΝτροπιάζει αφού δεν πολεμάειΜοιάζουν φαρμάκι αυτά που λέει να στάζουνΚαι να σου δηλητηριάζουν το είναι σου και την ψυχή
Άκουσε με είν' αμαρτίαΈτσι όπως σου φέρεταιμην του δίνεις τόση αξίαΤο εκμεταλλεύεται
Κι επιτέλους πάψε ν' αυτοτιμωρείσαιπου δεν μπόρεσες να είσαι αυτό που ήθελεμην ξεχνάς πολύ καλύτερή του είσαιπάψε πια ν' απολογείσαι για ό,τι γίνεται
Κι επιτέλους πίστεψε στον εαυτό σουΆκου με για το καλό σου ζήσε όπως θεςΘα βρεθεί άλλος ν' αγαπάει αυτό που είσαιΠάψε πια να προσποιείσαι πως για όλα φταις