Oime
Ωϊμέ, ωϊμέ, πώς έγινε;Ωϊμέ, τίποτα δεν έμεινεαπό μένα ζωήκι έχω πια παραδοθεί.Πόσο ξένοι γίναμε,ποιός θα το πίστευε πως όλα τελειώσανε;Κι ούτε που πονάω πια.
Είναι αυτο-δύναμη και αδυναμία μουκι έγινε πια ύπαρξημε την πάροδο του πόνου η ανυπαρξία μου.
Προτιμώ, προτιμώ να μην ξέρω κανέναν.Κι όσα έζησα, πέρα τα πέταξα!
Είναι αυτο-ύπνωση και αταραξία μουείναι κι επαγρύπνησηκι η κοπή μου από το θρόνο, η ελευθερία μου.
Ωϊμέ, ωϊμέ, πως έλιωσα;Ωϊμέ, τ' άλογο μου σέλωσαδεν πατάω στη γηκι έχω αποξενωθεί.Τρέχω σαν τον άνεμο,ποιός θα το πίστευε πως αναβαπτίζονταιστ' ονειρεματάκι μου.
Είναι στην πέτσα μου και στην φαντασία μουείναι και επίγνωσηκι είναι το παράλογό μου, κι η ανοησία μου.
Αγαπώ, αγαπώ και γυρνάω σε μένα!Κι όσα πέταξα τα ξαναμάζεψα.
Είναι αυτο-όραση και αναγκαιότηταείναι παλιννόστησηείναι και η λαφυριά μου στην αιωνιότητα.