Unge Remarson
Snekka ho ligg på land og gresset under ho gro.Aldri ser du så rask en dreng som unge Jon Remarson.Mange forsvinn på sjøen, mange kjem aldri hjem.Men aldri ser du så rask en dreng som unge Jon Remarson.
De va' unge Remarson, han krusa sett gule hår.Så gikk han til sin fostermor, ville spørr kossen død han sku' få.Ikkje dør di i sotteseng, og ikkje dør du førr sverd,Men akt dæ vel for båra blå, ho blir din siste ferd.
Det var skipper Håkon, han vendte sett auge mot sky:Den som vil på sjøen i dag, kjem aldri levanes te by.Det var unge Remarson, han var en uredd mann:Æ skal ut på sjøen i dag og kom' levans i land.
De seilte på det ville hav i dagan en og to.Alt satt skipper Håkon, han vist ikkje land eller lei.Mange forsvinn på sjøen, mange kjem aldri hjem.Men aldri ser du så rask en dreng som unge Jon Remarson.
Det var skipper Håkon, han tala te sin dreng:Henter du opp mett tavlebrett, la terningen gå sin gang.Den aller første terningen, på tavlebrett lå.Den falt på unge Remarson, han skulle om skipsforlis gå.
Enker har å krenkande, æ lokka så mang ei møy.Men aldri kom det i hugen min at æ sku' på sjøen døy.Mange forsvinn på sjøen, mange kjem aldri hjem.Men aldri ser du så rask en dreng som unge Jon Remarson.