O ipnovatis | Ο υπνοβάτης
Σ’ ένα κόσμο δικό μουσκαλωμένος και μόνοςσαν το στρείδι κλεισμένοςμε ξεχνούσε κι ο χρόνος.Κουρασμένες παρέες – βιαστικές καληνύχτεςαγκαλιές φευγαλέες – πήγαινε έλα κομήτες.
Μα το πρώτο σου βλέμμαένας γυάλινος θόλοςμε τυλίγει σα δέρμακαι συντρίβομαι όλος.Δυο που έγιναν ένα – αδιαίρετο σώμαίδια σάρκα και αίμα – ίδια ανάσα στο στόμα.
Πήγαινε με όπου θεςμακριά απ’ το σκοτάδιάναψε μου φωτιές κάνε στάχτη τον Άδη.Πήγαινε με όπου θεςσα χαμένο υπνοβάτηξέγραψε μου το χθεςμάθε μου την αγάπη.
Δε σου λέω παραμύθιακάποια μέρα τυχαίαθα σου κάψει τα στήθιαμια στιγμούλα μοιραία.Μια στιγμή που θα διώξει – τη μεγάλη σου θλίψηκι η καρδιά σου θα νιώσει – όσα της έχουν λείψει.