Látum okkur sjá
Þor' ekki að snertaþori ekki að fámóðan á glerinu hún fær mig til að sjáfegurð þess er skilur þannsem geymir hræddan manmér fannst ég eitt sinn þekkja hann
Eilífðin hún skilur einlitrof tilfinninga, mildar mein
Seinna meir munt þú vita hvar ég eraldrei aftur ég sést nema fari á betri vegsnert'ei lengur það, sem að ekki erværum rómi ég sýng til þíntaktu í taumana
Sönn er sú sagaen braust þó ekk' úr skelmikið er það undarlegt að líða sjaldan veltúngumál tímans er víst óútskýranlegtég honum framtíð mína sel
Heimurinn hann skilur einnað myrkursins vegur er beinn
Seinna meir muntu vita hver ég eraldrei aftur ég sést nema af-villilst égsnert'ei lengur það sem ég ekki séværum rómi nú sýng til þíngríftu í taumana