Tis gis i anthropi | Της γης οι άνθρωποι
Ωκεανός, αγέρας, γη, κι εγώ να κάθομαι εκείσ’ ένα δωμάτιο σκοτεινό,μες στης αγάπης το κενό να ταξιδεύωσωρός η σκόνη απ’ το φιλί, κι η θύμηση σου απειλήμες στης ψυχής την παγωνιάδύο κομμάτια τη ζωή μου να μαζεύω.
Μη με ρωτήσεις τι θα γίνωμη με ρωτήσεις τι θα κάνωτης γης οι άνθρωποι πονάνεμα εγώ πονάω παραπάνω.
Ήταν του ήλιου ο καιρός, όταν με είδες σαν εχθρόςκαι μες στα μάτια σαν καπνόςμπήκε το δάκρυ, και στο μίσος σου, πιστεύωωκεανός, αγέρας, γη, κι εγώ να κάθομαι εκείμες στης ψυχής την παγωνιάδύο κομμάτια τη ζωή μου να μαζεύω.
Μη με ρωτήσεις τι θα γίνωμη με ρωτήσεις τι θα κάνωτης γης οι άνθρωποι πονάνεμα εγώ πονάω παραπάνω.
Της γης οι άνθρωποι πονάνεμα εγώ πονάω παραπάνω.