Ta Oneira (Τα όνειρα)
Τα όνειρα τα ανθρώπιναΓλυκά και μισοσκότειναΠεράσαν ένα έναΈξω από την πόρτα μουΚι ας καίγανε τα φώτα μουΔεν στάθηκε κανένα
Ποτέ μου δεν κατάλαβαΠοιο ριζικό μετάλαβαΚαι ζω μες τον χειμώναΠως η ζωή καρφώθηκεΙσόβια στριμώχτηκεΣτης κόλασης το στόμα
Τα πιο καλά μου αισθήματαΣαν να ’ταν αμαρτήματαΤα έχω πληρωμέναΜόνος και ρέστος έμειναΕγώ που σ’ όλους έδιναΔεν έχω πια κανένα