Timima | Τίμημα
Πικρός καφές να πάνε κάτω τ’ αφανέρωταΜε δαχτυλίδια του καπνού μου σε ξορκίζωΣτοίβα τα λάθη κι άλλα τόσα τ’ ασιδέρωταΘηρίο ανήμερο την τύχη μου την βρίζω
Μα πού θα πάει, θα ξεχάσω ό, τι ξέχασεΘα με τραβήξει η ζωή απ’ το μανίκιΜπαίνει η άνοιξη, μ’ αρώματά της μ’ έπιασεΔεν εκδικούμαι, μα υπάρχει θεία δίκη
Βαρύ της φυγής σου το τίμημαΜελαγχολία και μάτια σπασμέναΚάθε ίχνος δικό σου το έσβησαΚαι κομμένα τα λόγια μ’ εσένα
Πικρός καιρός, μα δε θα πέσω στα πατώματαΚαι ας με θέλησες εσύ ναυάγιο πλοίοΑπ’ της Καστέλας τα στενά ως τ’ Άσπρα ΧώματαΣπάω τους δρόμους, γυρισμούς σου ν’ αποκλείω
Βαρύ της φυγής σου το τίμημα ...