Navagia (Ναυάγια)
Εξόριστος στην όγδοη λεωφόροπληρώνω της αλήθειας μου το φόροκαι κάθε που η ανάγκη με προστάζειαυτή η λέξη πόσο με τρομάζει.
Σώπασαν τα πουλιά του παραδείσουτο ίδιο και μαζί σου και χωρίς σουτα φώτα αυτού του δρόμου μην ανάψειςνα λες πως μ' αγαπάς μόνο μην πάψεις.
Γιατί μόνο δάκρυα, μόνο δάκρυακαι η ζωή μου αμέτρητα ναυάγιαμόνο δάκρυα, μόνο δάκρυακαι η ζωή μου αμέτρητα ναυάγια.
Βουλιάζει η ψυχή μου κάθε τόσοσε θέλω μα δεν έχω να σου δώσωπαλεύω μ' ένα τίποτα στο πλάιτο τέλος μου με βλέπει και γελάει.
Αρρώστησε το αίμα μου στις φλέβεςμετράω της θητείας μου τις μέρεςοι ένοχοι ποτέ δε θα πληρώσουνκαι σ' ένα Γολγοθά θα με σταυρώσουν.
Γιατί μόνο δάκρυα, μόνο δάκρυακαι η ζωή μου αμέτρητα ναυάγιαμόνο δάκρυα, μόνο δάκρυακαι η ζωή μου αμέτρητα ναυάγια.