Φεγγάρια από χαρτόνι
Να που ξανά η πόλη ερημώνει,μια καληνύχτα τρέχει στα στενά...τη μοναξιά ελευθερώνει.Φεγγάρια μη μου φτιάχνεις με χαρτόνιγιατί η καρδιά τα ρίχνει στη φωτιάκι ύστερα σου τραγουδά.
Τι ζητάς να ήξερα από μένακι αν μου γελάς,μοιάζει το χαμόγελο σαν ψέμα,δεν μ' αγαπάς...
Ένα παιδί τα χέρια του σηκώνειγια να μαζέψει τα' άστρα που μετρά,ο ουρανός δε χαμηλώνει....Να που ξανά στον κόσμο ξημερώνειμα το σκοτάδι μέσα μου γυρνά,όταν το φως τυραννά...