Den eimai oti nomizeis
Όταν η καρδιά σε κατηγορεί που δεν πήρες ρίσκοαν καθώς ξυπνάς νιώθεις μια πικρή γεύση στον ουρανίσκοείναι ο έρωτας που τον σκότωνες μ’ όπλο το μυαλό μου μωρό μουείναι το όνειρο πως θα διόρθωνες το σκισμένο εγώ μου…
Δεν είμαι κύκλος που κλείνει και φως που το σβήνει το χέρι σου κι ανάλλο χέρι κρατάς θα με θυμίζουν βιτρίνες, οι μέρες, οι μήνες,οι δρόμοι που νύχτες θα τους περπατάς, που θα πας;;;
Εγώ δεν είμαι ότι νομίζεις, δεν είμαι δώρο που χαρίζειςότι μ’ έσπασες ελπίζεις, όμως έχασες, δε με ξέχασεςεγώ δεν είμαι ότι νομίζεις, δεν είμαι μνήμη που ραγίζειςότι μ’ έσπασες ελπίζεις, όμως έχασες, δε με ξέχασες…
Αν μια νύχτα δεις έξω μια σκιά τρύπια από σφαίραστα δυο μια στιγμής να σε διαπερνά σα μαχαίρι η μέραθα ναι η τύψη σου που δεν έριξε το νερό απ’ τ’ αλάτι στα λάθηκάτι μέσα σου που απέρριψε τη δική μου αγάπη…
Εγώ δεν είμαι ότι νομίζεις, δεν είμαι δώρο που χαρίζειςότι μ’ έσπασες ελπίζεις, όμως έχασες, δε με ξέχασεςεγώ δεν είμαι ότι νομίζεις, δεν είμαι μνήμη που ραγίζειςότι μ’ έσπασες ελπίζεις, όμως έχασες, δε με ξέχασες…