Tous ponemenous sibono | Τους πονεμένους συμπονώ
Εγώ ορκίστηκα στον ήλιοτραγούδι να μην ξαναπώ,μα στου σπιτιού μου τα σκαλιάεμαζευτήκαν τα πουλιάκαι με ρωτούσανε θλιμμέναγιατί δεν τραγουδάω πια,ποιος μου 'χει κλέψει τη λαλιά.
Είμαι βουτηγμένος μες στη μαύρη πίκρααπ' τις αδικίες που με έχουν βρει,πώς να τραγουδήσω, πού να βρω το κέφι,αφού μου 'χουν κάνει μαύρη τη ζωή,μαύρη τη ζωή.
Τους πονεμένους συμπονάω,τον ξένο πόνο τραγουδώ,μα με μισούνε σαν εχθρόκι έχω παράπονο πικρό,μέχρι που μου 'ρχεται να φύγωσε ξένο τόπο μακρινό,λίγη γαλήνη για να βρω.
Είμαι βουτηγμένος μες στη μαύρη πίκρααπ' τις αδικίες που με έχουν βρει,πώς να τραγουδήσω, πού να βρω το κέφι,αφού μου 'χουν κάνει μαύρη τη ζωή,μαύρη τη ζωή.