para poli arga
Ήταν ο εγωισμός μουπου δεν μ’ άφηνε να δω καλάότι έριχνες στο φως μουκάθε μέρα κι από μια σκιάέλεγα πως θα περάσεισύννεφο πως είναι θα χαθείόμως μ’ έχεις πια κουράσεικαι δεν έχω άλλη επιλογή
Δεν το βλέπεις πως δεν πάει άλλο καικάτι μέσα μου έχει σπάσει από καιρόαν μ’ αγάπησες το αμφιβάλλω καιαν το είδα τώρα τέρμα ως εδώδεν το βλέπεις πως απόφασή μου πιασε μια σχέση που δεν βγάζει πουθενάίσως θα ‘πρεπε πολλά να ήμουνανοιώθω να ναι τώρα πάλι πολύ αργά
Κάθε μέρα που περνούσεέπαιρνε μαζί της μακριάόσα η καρδιά αγαπούσεκαι δεν είχα όμως τη συννεφιάμη μου λες ότι λυπάσαιπου χεις μάτια πάντα εσύ κλειστάτην αλήθεια μη φοβάσαισαν το ψέμα αυτή δεν σε πονά
Δεν το βλέπεις πως δεν πάει άλλο καικάτι μέσα μου έχει σπάσει από καιρόαν μ’ αγάπησες το αμφιβάλλω καιαν το είδα τώρα τέρμα ως εδώδεν το βλέπεις πως απόφασή μου πιασε μια σχέση που δεν βγάζει πουθενάίσως θα ‘πρεπε πολλά να ήμουνανοιώθω να ναι τώρα πάλι πολύ αργάνα – να – νανα – να – νανα – να – να
Δεν το βλέπεις πως δεν πάει άλλο καιαν μ’ αγάπησες το αμφιβάλλω καισε μια σχέση που δεν βγάζει πουθενάίσως θα ‘πρεπε πολλά να ήμουνανοιώθω να ναι τώρα πάλι πολύ αργά.