Náttmál
Æ hvað það svíður, ó þetta er svo sárt,ónytjunginn ól ég í mér, frá blautu barnsbeini.Æ hvað það svíður, ó þetta er svo sárt,tel það ei mín tignarspor, ég eitrið saup svo ört.Æ hvað það svíður, ó þetta er svo sárt,austanþokan mjakast nú fjær, eins og jötnar á himninum.Æ hvað það svíður, ó þetta er svo sárt,þreyttur hleyp að heiman á ný, rétt eins og sólin sest æi sæ.Senn koma siðirnir nýju, leiðin ljóta að baki er.Skömmin hún gaf mér frelsi, kalda fjötra ei lengur ber.Hann faðir minn ól mig upp, á annan veg en fór.Ég óttasleginn andann dreg, en brosi með sjálfum mér.Æ hvað það svíður, ó þetta er svo sárt,vinátta er vegin til fjár, ég aldrei sá þennan leik.Æ hvað það svíður, ó þetta er svo sárt,lítill drengur flýr nú til fjalls þar sem óttans klukka ei slær..