Ola mperdeuontai
Οι δρόμοι λες κι έχουν αδειάσει...Τα φώτα ανάψανε δειλά...Δεν έχει ακόμα σκοτεινιάσεικι όλα μπερδεύονται γλυκά...
Κι εγώ μες τα δικά σου μάτιαπώς βρήκα πάλι τη ρωγμή;Και πέφτω με την ίδια ζάλη,την ίδια τρέλα και ορμή...
Δεν είναι πως σε περιμένωκαι βρίσκω τρόπο για να ζω...Μα κάπου εδώ είν' αφημένοό,τι απόμεινε μισό..
Με φτάνουν τα μικρά σου νέα...Με πολιορκούν από παντού...Μοιάζει η ζωή σου να ειν' ωραίακαι η καρδιά σου να είναι αλλού...
Κι εγώ μ' αυτή την απορία,που μήνες τώρα κουβαλώ,για ποια κρυμμένη αρμονίαεσύ είσαι εκείκι εγώ είμαι εδώ;
Δεν είναι πως σε περιμένωκαι βρίσκω τρόπο για να ζω..Μα κάπου εδώ είν' αφημένοό,τι απόμεινε μισό...
Ο δρόμος φαίνεται μπροστά μουνα ξετυλίγεται ανοιχτός...Εγώ ανοίγω τα φτερά μουμα είναι ο ορίζοντας θολός...
Όσο κι αν μου 'λεγες: "Μωρό μου,εσύ είσαι πλάσμα φωτεινό..."Εγώ είμαι εδώ χωρίς το φως μου...Και φως μου εσύ δεν είσαι εδώ...
Δεν ξέρω πια να περιμένω...Κι ας βρίσκω τρόπο για να ζω...Μα κάπου εδώ είν' αφημένοεκείνο το άλλο σου μισό...
Οι δρόμοι λες κι έχουν αδειάσει...Τα φώτα ανάψανε δειλά...Δεν έχει ακόμα σκοτεινιάσεικι όλα μπερδεύονται γλυκά...