Dekabr və Payızım
(verse: Qaraqan)Yarpaqları tökülür bu parkınPayız qocalır və ağarır saçlarıYüz min kilometr addım atdımÖlü padşahların qırılmış taclarıHəyat bacarır, həyat iyrəndirir özündənSonra yenidən sevgimizi alırMən gözləmirəm day sabahıBu gun dekabr mənim payızımı basdırırGözlərimdə yaş, ümidlər içimdə parçalanıbMən həmin Qaraqan deyiləmKağız nifrət eliyir, qələm yazmağa utanırAma mən başqa şey bilmirəmQoy bu otaqda məhv olsun etirafŞəhzadə yataqda gözləyir ehtirasAma sətir misranı qoymur bıraxımBu gun dekabr mənim payızımı basdırır
(verse: Qaraqan)Onun bədənində mənim tərimDərin addımlar, nəfəslər dərinO unudub indi zamanı, məkanı,Tarixi, adını, sözləri, hərfləriDivarlar sıxır, çiyinlər sıxırİncə qadın kobud qolların arasındaZamanın arasında tapmışıq sonsuzluqBeyin sıxır, dırnaqlar cızırMənim kürəyimdə xətlər çəkirŞəhzadəm ahlar çəkirSülh bayraqları çəkir, olur təslimMən iblis, aramızdakı tilsimMən öyrədirəm ona bu rəqsiO sevir, bilə-bilə ki, gedəcəm mən əbədiBədənim yanır, ruhum azdırırBu gun dekabr mənim payızımı basdırır
(verse: Qaraqan)Yatır şəhzadə səhər, açıq pəncərələrMən durmuşam onun önündəMənim beynimdə ölümcül zəhərMən getməliyəm oyanmamış o gözlərMən qoymalıyam məktub ya çiçəkAddımlar, bir də qış dolu o küçəSevginin son rəqsi idi bu gecəBu yuxu ola bilməz əbədi, gerçəkKülək tələsdirir dəqiqələriOnun barmaqları, kiprikləri məni eliyir dəliYa da heç nə qoymadan gedəcəmŞəhzadəmdən doymadan gedəcəmBirdən çılpaq mələk səsdən ayılırÖpüşlər, göz yaşı, sınır ayrılıqSəni sevirəm, qollarımız sarılırBağışla dekabr, payızım qayıdır