Ando na vida à procuraDe uma noite menos escuraQue traga luar do céuDe uma noite menos friaEm que não sinta agoniaDe um dia a mais que morreu
Vou cantando amarguradoVou de um fado a outro fadoQue fale de um fado meuMeu destino assim cantadoJamais pode ser mudadoPorque do fado sou eu
Ser fadista é triste sorteQue nos faz pensar na morteE em tudo o que em nós morreuAndar na vida à procuraDe uma noite menos escuraQue traga luar do céu
Idę poprzez życie w poszukiwaniuTrochę mniej ciemnej nocy,W której niebo rozświetlałby blask księżyca;Trochę mniej zimnej nocy,W której nie czułbym agoniiKolejnego, umarłego dnia
Idę, śpiewając z gorycząPrzechodzę z fado w inne fado,Mówiące o jakimś z moich losów.Moje przeznaczenie tak wyśpiewaneNie może się odmienić,Bo ja sam należę do fado.
Śpiewać fado to trudne szczęście,Która skłania do myśli o śmierciI o tym wszystkim, co w nas umarło;To iść przez życie w poszukiwaniuTrochę mniej ciemnej nocy,W której niebo rozświetlałby blask księżyca.