Plačem. Samo ne znam zašto…Možda nešto slutim sad?Jer otkad nije tu,više ne znam što ni kud…
Same crne, strašne misliprate me svud.
Plačem. On je sada tko zna s kim…Negdje, možda sretan s njom?
Jer teško teče dan,kad je čovjek sasvim sam,i tada lako, tako lakozaboravlja, znam.
Kroz ovu gluhu noćda mi čuje bar glas,u času kad naš svijetruši se na nas?
Al' daleko smo sad -kao pakao i raj…U svom grlu gušim krik:To je naš kraj!
Płaczę. Tylko nie wiem, czemu…Może już coś przeczuwam?Bo odkąd cię tu nie ma,nie wiem już co i gdzie…
Tylko czarne, okropne myśliwokół mnie.
Płaczę. On jest teraz Bóg wie z kim…Gdzieś tam, może z nią szczęśliwy?
Bo ciężko przemija dzień,gdy człowiek jest całkiem sam.Wtedy się łatwo, jakże łatwo,zapomina, wiem.
Poprzez tę głuchą noc,czy usłyszę choćby głos,w czasie kiedy nasz światwali się na nas?
Jakżeśmy teraz daleko -niczym piekło i raj…W gardle dławię krzyk:To jest nasz koniec!