Ti opet noćas nekud ideš,i odnosiš sa sobom sve.Radi neke ludosti,ti opet kriviš me.
A već osjećam u zraku,ti noćas plakat ćeš u mraku.Zvonit će telefon moj,i pričat češ o svemu, znam.
Hej, zašto opet bježiš,i tako glupo griješiš.Hej, zašto opet kriješ,da me ipak voliš,da me ipak zeliš.
O, kako je to glupo,kao mali djecak ti si još,i kao da baš ništa ne znaš,ti odlaziš u hladnu noć.
Ty gdzieś znowu idziesz tej nocy,zabierając ze sobą wszystko.Przez jakiś obłęd,znowu winisz mnie.
A ja już czuję w powietrzu,że płakał będziesz w mroku tej nocy.Zadzwoni mój telefon,i wiem, wszystko mi opowiesz.
Dlaczego znów uciekasz,głupio tak się myląc?Dlaczego znowu skrywasz,że jednak mnie kochasz,że jednak mnie pragniesz?
Jakaż to jest głupota,jesteś wciąż jak mały chłopiec,i jakby nic nie wiedząc,odchodzisz w chłodną noc.