สีแดงฉาน
ไม่อาจมองย้อนกลับไปเธอได้จากฉันไปแล้วรู้สึกได้ถึงความรวดร้าวของหัวใจหวาดกลัวกับการติดตามเธอยามได้เหลียวมองเงาทอดยาวบนกำแพงนั้นฉันเริ่มออกวิ่งไปในยามราตรีเพื่อค้นหาความจริงในตัวเอง
เมืองซึ่งพายุโหมกระหน่ำโอบล้อมเธอเอาไว้หลับตาลงแม้ในสายลมที่พัดผ่านไป
เธอออกวิ่ง ราวกับกำลังถูกไล่ต้อนด้วยบางสิ่งบางอย่างมองไม่เห็นฉันเลยใช่ไหม ทั้งที่อยู่เคียงข้างเธอ
ลมหายใจอันยาวนานของความทรงจำ เลือนหายไปในคลื่นมนุษย์ไม่อาจทนอยู่เพียงลำพังโดยไร้ซึ่งความรักอีกต่อไปทั้งหมดของเธอที่ฉันเฝ้าฝังจำยังคงส่องประกายในหัวใจของฉันหัวใจอันย้อนแย้ง ชุ่มโชกไปด้วยหยาดน้ำตาที่ไหลริน
ตัวฉันผู้อาบย้อมไปด้วยสีแดงฉานนั้นไม่เหลือเหล่าผู้คอยปลอบโยนอยู่เคียงข้างอีกแล้ว
ความคำนึงนี้ที่ไม่อาจส่งถึงเป็นครั้งที่สองกับอีกด้านหนึ่งในความรักซึ่งถูกปกปิดเอาไว้จะกู่ร้องมันต่อไป
เธอออกวิ่ง ราวกับกำลังถูกไล่ต้อนด้วยบางสิ่งบางอย่างมองไม่เห็นฉันเลยใช่ไหม ทั้งที่อยู่เคียงข้างเธอ
ตัวฉันผู้อาบย้อมไปด้วยสีแดงฉานนั้นไม่เหลือเหล่าผู้คอยปลอบโยนอยู่เคียงข้างอีกแล้ว
ความคำนึงนี้ที่ไม่อาจส่งถึงเป็นครั้งที่สองกับอีกด้านหนึ่งในความรักซึ่งถูกปกปิดเอาไว้จะกู่ร้องมันต่อไป
ตัวฉันผู้อาบย้อมไปด้วยสีแดงฉานนั้นไม่เหลือเหล่าผู้คอยปลอบโยนอยู่เคียงข้างอีกแล้ว
หลั่งน้ำตาจนกลายเป็นสีแดงล้ำลึก