Un giorno all'improvvisola luna si stancòdi guardare il mondo di lassù;prese una cometa,il volto si velòe fino in fondo al cielo camminò.
E sorpresa fuche la bianca distesanon fosse neve.
Eran solo sassie i piedi si ferì;piangendo di nascosto lei fuggì.Affrontare il mondo a piedi nudinon si puòe dall'alto a spiarlo lei restò.
E sorpresa non è piùche la bianca distesanon sia neve.
Pewnego dnia nagleksiężyc zmęczył sięoglądaniem świata z daleka.Złapał kometę,zakrył sobie twarzi wyruszył w głębiny nieba.
I zaskoczyło go to,że biała przestrzeńto nie był śnieg.
Były tam tylko kamieniei poranił sobie stopy;uciekł, popłakując ukradkiem.Nie da się stanąć naprzeciw światana bosaka;pozostało mu obserwować go z daleka.
I już nie zaskakuje go to,że biała przestrzeńto nie jest śnieg.