Αιχμάλωτοι και σκλάβοι
Όποιος στα πόδια έχει φτεράανοίγει στη ψυχή του δρόμοΓεννιέται δεύτερη φοράΚαι καταργεί το χρόνο
Ποτέ δεν ρίζωσε άνθρωποςΠάνω σε ξένο χώμαΠοιος την αντέχει τη σκλαβιάΚαι στο παιχνίδι ακόμα
Αιχμάλωτοι και σκλάβοιΜε τι καρδιά να παίξειςΠοτέ μου δεν αγάπησα,αυτές τις άγριες λέξειςκι ήταν η πέτρα «μάνα»που ξέρει από πόνο κι από κλάμα
Ο δρόμος είναι τ’ όνειροΚι ο φόβος σου είναι η γνώσηΑγκάλιασε με να χαρείςκι έχει βαθειά νυχτώσει