Turið Torkilsdóttir
Vatnið rennur av høgum fjøllumOg eftir hvøssum grótiSo ilt er at leggja ást við hannIð onga leggur ímóti
Dagurin líður, náttin kemurDimmir á jørð so fríðaÍ morgin saðlum hestar dyst at ríða.
"Tað er so vánt í tínum landití har er veður og vindurNògv betri er í Noregs fjøllumtú ástir við meg bindur."
Dagurin líður, náttin kemurDimmir á jørð so fríðaÍ morgin saðlum hestar dyst at ríða.
Fylgdi hon honum so langt á leiðTil gøtur tóku at skilja"Tað, ið eg vendi aftur frá tarTað er ei við mín vilja."
Dagurin líður, náttin kemurDimmir á jørð so fríðaÍ morgin saðlum hestar dyst at ríða.
Turið situr í Noregs fjøllumHon vekir harm og pínuSo møðig fellur hon blóðig tárÁ báðar armar sínar
Dagurin líður, náttin kemurDimmir á jørð so fríðaÍ morgin saðlum hestar dyst at ríða.