ηλιοπετρα
Γεννιέται ο κόσμος όταν φιλιούνται δυοΗ αγάπη πόλεμος, πόρτα που ανοίγειΜέσα στα σπλάχνα σταλάζει λίγο φωςΕίναι φεγγίτες τα σώματα που σμίγουν.
Πλάι μου βαδίζεις σαν δέντρο σκιερόΚάτω από έναν ήλιο δίχως ηλικίαΤα μάτια σου είναι κρήνες ονείρου όπου πανΣυχνά και ξεδιψάν τα άγρια θηρία.
Αλλάζει ο κόσμος όταν φιλιούνται δυοΜεταμορφώνεται, όλα αγιάζουνΟ σκλάβος βγάζει στους ώμους του φτεράΠαύεις να είσαι ένας ακόμα ίσκιος.
Ζητάω το πρόσωπό σου, ξανά παραληρώΒραγιά των γιασεμιών και στην πληγή αλάτιΑγκάθι του θανάτου, αυγή του φεγγαριούΓραφή θαλασσινή απάνω στον βασάλτη.
Μικραίνει ο κόσμος όταν φιλιούνται δυοΓίνεται η κάμαρα κέντρο του κόσμουΚαι μισανοίγεις σαν φρούτο ώριμοΉ σαν αστέρι εκρήγνυται και σβήνει.
Η φούστα σου παφλάζει φτιαγμένη από νερόΤα κόκαλά μου βρέχει με τη μίαΜα όσο και να βρέχεις δε θα φοβηθώΓιατί είναι η κοιλιά σου ηλιόλουστη πλατεία.
Γυμνός ο κόσμος όταν κυλιούνται δυοΑπό τον ίλιγγο πάνω στη χλόηΛύνονται οι κάβοι, σαλπάρουν οι ψυχέςΟ χώρος είναι σιωπή και φως μονάχα.