پونز
حالم این روزا حالِ خوبی نیست، مثل حالِ عقاب، بی‌پروازشکلِ حالِ «ژوکوند»، بی‌لبخند، مثل احوالِ تار بی«شهناز»
دود می‌شه کلمبیا هر روز، بینِ نخ‌های پاکتِ کِنتمسقط می‌شد ترانه‌ای هر شب توی گیلاسِ سبزِ اَبسنتم
زندگیم مثلِ بیخ‌دیواری، تو یه تاریخِ تلخِ و تکراریبا هر اسمی دوبار می‌میرم: دو «محمد»، دو بار «مختاری»
اون شبی که صدای «نسرین» داشت، تو یه سلول سرد می‌پژمردبی.بی.سی تیترِ اولش این بود: «ممه‌ی آنجلینا رو لولو بُرد!»
من سفر کردم از ترانه شدن، کوچ کردم به سرزمینِ سکوتبا گذرنامه‌ای که رو جلدش جای «ایران» نوشته بود «لی‌لی‌پوت»
کشوری که تو اون ستاره می‌شن با دوتا فیلم بندتنبونیآدماش برگزیده می‌شن با قاشقِ داغِ روی پیشونی
همه‌ی عمرشونو پُز می‌‌دن به یه لوحِ گِلیِ گندیده«رستمن»، قاتلای «سهرابی» که به ساز اونا نرقصیده
«جَکو» با لوبیای سحرآمیز، کاشتن توی خاکِ ناباورپیچکِ سبزشون به ابرا رسید، تا چه غولی پایین بیاد آخر
شعبده‌بازی تو لباسِ سفید، دلقکی با کلاهِ شیپوری،یه رابین‌هودِ سر به راه شده، یا گوریلِ بنفشِ انگوری...
شادی‌مون قدِ توپِ فوتبال و پرچمِ سرزمینمون چینیمن هنوزم یه پونزم روی صندلیِ معلم دینی!
حالم این روزا حالِ خوبی نیست، قلوه سنگی تو کفشِ این دنیاسمن به روزای شاد مشکوکم، شک دارم ختمِ ماجرا این‌جاس...
من سفر کردم از ترانه شدن، کوچ کردم به سرزمینِ سکوتبا گذرنامه‌ای که رو جلدش جای «ایران» نوشته بود «لی‌لی‌پوت»