To takat (Το τακάτ)
Και το τακάτ ντ’ έχω απές σην ψυ μ’ μανίτσα μ’Κ’ εν έναν κουρτάν1 επέμνεν, ώϊ! ναϊλλοί τ’ εμόν τη μάνναν,
Κ’ εκεί γâνασεύ ’με ο χάροντας μανίτσα μ’Κ’εν ατός’κι θέλ να παίρ’ μεν, ώϊ ναϊλλοί τ’εμόν τη μάνναν,
Και λέει με κι’ αλλα χρόνä θα ζεις μανίτσα μ’Κ’ εν’ γραφτό ασ’ σην μοίραν, ώϊ ναϊλλοί τ’ εμόν τη μάνναν,
Και τον κόσμον να χαρεντερίζ’ μανίτσα μ’Κ’ εν η λάλια σ’ με τη λύραν, ώϊ ναϊλλοί τ’ εμόν τη μάνναν,
Εσύ τραγωδείς για τη σεβντάν μανίτσα μ’Και χαράντας καημούς πόνâ, ώϊ ναϊλλοί τ’ εμόν τη μάνναν,
κ’ εν εφτάς τ’ ανθρώπ’ς να μή εγροικούν μανίτσα μ’Και πως δäβαιν’νε τα χρόνâ, ώϊ ναϊλλοί τ’ εμόν τη μάνναν,
Κι’ εν εμένανε γâνασεψέν μανίτσα μ’Κ’ εν άλλον (εσ)έγκεν νισάν(ι), ώϊ ναϊλλοί τ’ εμόν τη μάνναν
Και το ενενήντα χορτοθέρ’,2 μανίτσα μ’κ’ εν επαίρνεν το πασά μιν, ώϊ ναϊλλοί τ’ εμόν τη μάνναν