Τ’ αρνί μ’ ασ’ την Πράσαρην, εγώ ασ’ την Γαράσαρην,έλα σέβντα μ’ χαμελά, το καρδόπο μ’ ας γελά.
Ακεί πέραν χάνιν εν’, αν λαλείς με λάλει με,χάιτ’ ας πάμ’ ´ς τ’ εμέτερα, ους τ’ εκεί ομάλιν έν’.
Ακεί πέραν είν’ θερία, κόρη εσύ εσέν ωρία,Παλτζανότ’κα σκύλ’ παιδία φυγαδιάζ’νε σε ´ς σ’ ορμία.
Η αγάπη μου είναι από την Πράσαρη κ’ εγώ απ’ τη Γαράσαρη,έλα αγάπη μου χαμηλά, η καρδούλα μου να γελάσει.
Εκεί πέρα χάνι είναι, αν είναι να με φωνάξεις, φώναξέ με,άιντε ας πάμε στα δικά μας μέχρι εκεί είναι ομαλά.
Εκεί πέρα είναι θηρία, κόρη εσύ τον εαυτό σου πρόσεχε,από την Πάλτζανα αθεόφοβα παιδιά, θα σε φυγαδεύσουν στα ρέματα.